şiir yazmak

ilhama endekslidir. bazen günde 3 tane yazdırır. bazen 3 yılda bir tane. ama yazdıktan sonraki haz çok az şeyde vardır.

sevmesi bitti okuması bitti bir de yazması mı kaldı.

allah aşkına biri şu sözelcileri etraftan uzaklaştırsın. bana fenalık geliyor. *

Şairi için tesellidir.

… elbet şiir olacak şairin tesellisi..

Şuurlu insan işidir. Herkes beceremez çünkü Hem dertli olup hem de okuyanı dert sahibi yapmak kolay değildir.

Deli işi

Bahtiyar vahapzade büyüğümüz İstiklal marşını okur ve derki o tatlı diliyle... Bak bu bile şairane bir deyistir. Kelam sahibi adamın düz sözü bile derinlik taşır.
Şöyle der vahapzade "vallahi bu yazılmamıştır. Bunu biri kulağına fisildamistir"

Yani şiir yazma yolu sen ne kadar söze lafa kadir olursan ol, ne kadar mürekkep yutsrsan yut, kelam sahibi olup kulağının delik olmasından geçiyor.

Yazılmaz, yazdırılır gibi geliyor bana da neyse, ehli konuşsun.

hayatımın bir döneminde denediğim ve yazdıklarımı anonim bir blogda paylaştığım eylem. muhtemelen cümle kurmakla ilgili her kural yorucu geliyordu, ne gramere ne de noktalamaya halim vardı. hâlâ daha denemek içimden geçer, bir kenara karalamak iyi gelir belki diye. kalemi elime biraz daha sık almam lazım, yoksa içimin bu acısı dinmeyecek.

Ortaokul ve sonrasında bir dönem çok sarmıştım. O zamanlar bu kadar bol şair yoktu ortalıkta, bilgisayar da yoktu, el yazısı ile deftere yazıyordum, sanıyorum 16 yaş çağlarım;

evde benim defteri bulmuşlar halamın kızları. okuyup okuyup gülüyorlardı. ellerinden aldım. aman ettiler çok güzelmiş okuyalım diye. ben dalga geçerler diye utanıyordum sanırım, çok beğenmişlerdi.