sözlük yazarlarının karalama defteri

Hiç kimsenin bilmediği bir şey yaşıyorum uzun zamandır.
Ne olduğuyla ilgili kesin bilgilere ulaştığım günden beri birilerine desem mi, bir yerlere yazsam mı diye aranıp durdum.
Birkaç yere yazmak istedim ama ne gerek var ki kimi ilgilendirir diye düşündüm.

Sonra çok sevdiğim arkadaşlarımla, ailemle paylaşacak gibi oldum yine boşvereyim dedim. - - Şuan baş edebiliyorum.

Sonra yine kardeşim gibi sevdiğim bir arkadaşımı aradım belki onunla paylaşabilirdim.
O da erken doğum yapmış, sesi halimden daha kötüydü. Derdi derdim oldu, kendimi unuttum.

Fakat bugün benim için daha özel biriyle konuşma fırsatım olduğunda dilimin ucundaydı artık, biri ile paylaşabilecektim.
O da 1 buçuk saat hiç fasılasız ağladı ağladı ağladı. Kahroldum. Tüm kendiliğimi ve zamanımı ona hibe ettim.

Sonra derdime döndüm dedim ki:

"-sen bir züleyha'sın, bir yusuf'un içinde"

aynalar tanrı kudretinin en büyük yansımasıdır. çünkü bazen onlara bakıyor ve diyorum ki "allahım, sen nelere kadirsin.."

ki lanet olsun mayk; seksiyim. no second thoughts.

tşkrler.

insanların sürekli kendisini, kendi derdini anlatmak istemesi ve ben kendimi, derdimi anlatmak istediğimde de konuyu kendilerine getirmesi sonra da ben bir şey anlatmayınca "neden hiçbir şeyini anlatmıyorsun, ben her şeyi anlatıyorum" demesi... bana fırsat bırakmadığınız için olabilir mi acaba ?

Geçmişe takılı kalırsan geleceği göremezsin.

İyiyim.
Sorumluluklarımı bir türlü benimseyemiyorum ama.
Oturtamadığım birkaç rutin var.
Birkaç yerde ortama ayak uydurmakta zorlanıyorum.
Kilo almışım ama kıyafetlerimi giyince zayıflamış gibi hissediyorum.
Diyetisyenle son iki seansım var ve bu beni oldukça geriyor.
Bazen yemek yerken canım hiç istemiyor ama yemek zorundaymış gibi hissediyorum. Çokça midem bulanıyor.
Geleceği düşünmekten nefret ediyorum çünkü anksiyetemi tetikliyor.
Bir şeyler okumayı çok özledim.
2020 yılından kalma mükemmel bir dergim var ama okurken odaklanamıyorum.
Okumam gereken çok şey var.
Bazı şeyleri hiç özlemedim.
Hayatımda olmasını gereksiz bulduğum insanlar var.
Olmak istediğim kişiye sadece uzaktan bakıyorum.
Mesleğim sayesinde kendimle ilgili farkındalıklarla yüzleşiyorum ve bu beni çok yoruyor.
Yüzleşmelerden nefret ediyorum.
Hasta oluyor gibiyim. Devamsızlığım kullanamam.
Yorgunum, enerjiğim.
Yorgunum çünkü kafam dağınık.
Enerjiğim çünkü bir sürü ilaç kullanıyorum.
Kan ilaçlarını yutmak zor.
Derste konuşmadan durmak da zor.
Hayatım güzel.
Kafam dolu.

türk arabesk müziğini oyunlarla ve animelerle sentezlemekten korkunç ve sapık bir haz alıyorum. naruto - acıların çocuğuyum, ryuzaki - üsküdar yanıyor, kiryu kazuma - adam var adam gibi, süngerbob - yorgun demokrat gibi fantastik video edit'lerden sonra sıradaki video fikrim gta 4 niko bellic - neden geldim istanbul'a oldu.

gece melankolisi bir tarafa, dışarıda tam bir kelle paça havası var.

Hayat.

Görmeyi bilene, Müthiş bir senkronizasyonu var. Herkes bakıyor ama gören yok. Üstüne Garantisi de yok bi kere, esas çekiciliği de bu değil mi? Cogzel, gelsenize. *

Sana bi şeyler anlatma hevesim kaybolmuş karalama defteri. Ne yazdığımı beğendim ne de duyurmak istedim sesimi sana.

Varsın olsun. Sen kal burada, adieu.