koca koca ağızlarla yapılan bunca eleştiriden sonra filme büyük bir önyargıyla ve hatta korkarak gittim, inşallah hatalı veya kasti anlatımlarla karşılaşmam diye dua ederek.
filmin elbette eleştirilecek yanları da var. ama günlerdir medyada ‘kesinlikle izlemeyin’ diyenlerdeki bu kendine güven de beni benden alıyor. filmin teknik içeriği hakkında konuşmaktan ziyade ben bu gidin/gitmeyin söylemlerine odaklanıyorum şu an.
kendinin ve dininin zarar göreceğine inananlar zaten pek tabii gitmeyebilir, kendi kararı. ama görsel anlatımın hakimiyetindeki bir çağa doğmuş insanlara bir takım olayları göstermek istiyorsan görselliği kullanırsın, işitselliği kullanırsın, elinde ne varsa hepsini bir güzel kullanırsın. adam sana karikatürle saldırıyorsa, sen de karikatür üzerinden cevap üretirsin yapabiliyorsan. amacın anlatmaksa tabii… aleme bir faydası olmadığı halde, bir de yapılan işleri tükaka etmek için kendi sırça köşkünden sabah akşam ötmekten biraz zordur tabii anlatma derdinde olmak. sen ne yaptın bey amca diye sorarlar adama.
ben gördüm beğendim, korktuklarımla karşılaşmadığım için çok şükür dedim. kimseye de ne gidin ne gitmeyin şeklinde ultimatom kipinden konuşacak tıynette değilim Allah’a şükür. bir de mübareklerin suretlerini oyuncuların suretleriyle eşleştirme sorunsalıdır gidiyor. hz. hamza’yı anthony quinn suretinde görmek imanını zedeliyorsa tabii izlemeyebilirsin, bu tamamen kişisel bir sorun. bu benim hayal evrenimde bir olumsuzluk oluşturmuyor mesela. kaldı ki, mübarekleri –efendimiz sav dışındakileri- suretlendirmekten kaçınmak takdire şayan olsa da, bunun abartılması onlara insanüstülük atfetmeye kadar gidebilir. onlar da insandı ve biz insanların onları örnek alabilmeleri için bu bir yönüyle pedagojik bir gereklilik belki, Allahu alem. * *
son söz sana, 'kesinlikle gitmeyin' diyen adam, iranlı’nın anlattığını beğenmiyorsan ne olur sen anlat kendi yöntemlerinle, zorun altına girmeyi göze alıyorsan. ben kesin gelicem, 1 garanti yani valla bak.
devamını gör...
