ev yapımı köpek maması.

ailesinde avcılık yapanlar varsa bilir. genelde av köpeklerine başarılı geçen avlardan sonra üzerine yumurta kırılmış makarna verilir. yumurtalı makarna yani. böyle söyleyince pek tuhaf olmadı gibi ama besleyici besin. ha biz ondan mı yedik? tabiki hayır, sadece yokluktan. istanbul'a ev aramaya gelmiştik ve süreç beklediğimizden uzun sürünce paralar suyunu çekmişti. arkadaş abisinin yaptığı köpek mamasını ballandıra ballandıra anlatınca ulan protein işte tok tutar bizi yapalım şunu dedik. yaptık ve yedik. hala çok tuhaf olmadı. keşke ilk 4 kelimede bıraksaydım.

üzüldüm lan şimdi. Allah akıl sağlığı versin. inşaallah iskender ali mihr, hasan mezarcı, adnan oktar gibi olmaz sonu.

post-mortem fotoğrafçılık (türkçe: öldükten sonra yapılan fotoğrafçılık; ayrıca anıt portresi veya yas portresi olarak da bilinir) ölmüş kişinin fotoğrafını çekme işlemine denir. kişilerin ölen sevdikleriyle birlikte çektirdikleri bu fotoğraflar ondokuzuncu yüzyılda ve yirminci yüzyılın başlarında amerikan ve avrupa kültüründe oldukça yaygındı. yas tutan aileler tarafından hazırlatılan bu fotoğrafçılık türü sadece yas sürecinde yardımcı değildi, ancak genellikle ölen kişiyi temsilen görsel hatırlama olarak kullanılmaktaydı ve bu fotoğraflar ailenin en değerli eşyaları arasındaydı.

(bkz: mazi)
izi de kalbimde..
*

bunun halısaha versiyonu vardır. içi bir kokar ama ne anlamak ne anlatmak mümkün.
bi deneyin derim. zaten yanlışlıkla takacak falan olursanız bi hafta kokusu çıkmaz elinizden.

dedem be defter... dedemi çok özledim. o son nefesi var ya, ben sanki oraya gömüldüm kaldım...

eyy amerika diye gürleyip amerikan sigaralarının önünü açmaktır. bu kadar kendi vatandaşına düşman olunur ancak...

bilimsel adı nedir bilmem ama burada çok yapılmaya başlandı. nedir yani 3-4 araban olunca, 10-15 binan olunca, 5-10 villan olunca, 2-3 yatın olunca halktan mı kopuyoruz.

bizde insanız, maalesef siz fakirlerle aynı havayı soluyoruz ve buna tahammül edebiliyoruz. sırf bu yüzden bile taktir ve taktis edilmemiz gerekirken, horlanıyor, dışlanıyoruz.

sanki zengin olmayı biz seçtik...

o kadar insanı sırtında taşıdın da bir ben mi fazlaydım.

öyle olsun, ben de köyüme dönüyorum. ne olur sen de özüne dön. sana yakışmıyor böylesi.

dişil bir yanın var, ah ki ah.. göz kırpmadığın kimse kaldı mı acaba. uzaktan çok güzel görünüyorsun, bu doğru.

elbette özleyen yine ben olacağım. senin umurunda dahi olmayacak belki.

bu denli nezaket ve övgü dolu, hoşgeldin entrylerini okuyunca, hafiften gözleri dolan yazar.
hoş buldum efenim.
hep birlikte, keyifli, seviyeli, verimli nice entrylere...

zeytin dalı operasyonuna katılan askerlerimizin,
röportaj yapmak isteyen basın mensubuna verdiği ibretlik cevaptır.

her gece her gece efsanesinin yalan olduğu.

babam olur kendisi. 4 sene kanser hastalığıyla mücadele eden annemin vefatından sonra evlenmesi vefasızlık gibi görünse de; hayata tutunmak için yerinde bir adım attı. ne yapsaydı misal? ömür boyu yas mı tutacaktı? bunları henüz idrak edebildiğim için- hazmetmekte zorlansam da- durumu kabullendim. olan biteni acı acı gülerek karşılamayı, akıntıya karşı kürek çekmemeyi, gidenin geri gelmeyeceğini.. öğrendik eşekler gibi.

öyleyse Allah’a firar edin! (kaçın, sığının,dayanın).

zariyat-50

ölümü bilen, fani lezzetlere; ahiret yolcusu olduğunu bilen de, dünya misafirhanesindeki oyuncaklara aldanmaz, onlarla oyalanıp vakit kaybetmez. bütün fânî nimetler bir kişide toplansa ve o huzur, saadet içinde yaşasa ne fayda.. sonunda gireceği yer, şu bastığımız kara toprağın altı değil midir?

imam şafii’nin ifadesiyle: kervanların, yolculuk esnasında ev inşa etmeleri akıl karı mıdır?

kendisinin ümmeti dert edindiğine şahidim.bir çok gencin şuurlanmasına vesile olduğuna da.
eleştirdigim yanları vardır, fakat bugün kendisine yapılan adaletsizliktir.

8 senelik bir mevzunun öznesi kişi bana dönüp bakmadığından ötürü, hayattaki her güzelliğe kötü gözle bakıyorum.
küçük bir örnekle açıklamak istedim. mesela bir ortama girdim ve herkes beni çok sevdi, çok iyi biri çok dürüst biri buldu, artık ne ise.
ardından kendime dönüp, o'nun bana dönüp bakmadığını hatırlıyorum. ve olan bitenden mutlu olamıyorum.

hayatının birinin ellerinde olması ne garip. ve o hiçbir zaman dönüp de bakmayacak.
geçen mevlana idris'in çocuklar için yazdığı bir kitapta okudum galiba. insanın her istediği olsaydı çok zarara uğrardı tarzında bir lafı vardı. o cümleyi düşünüp kendimi teselli etmeye çalışıyorum.

gayet normaldir, insanidir. ana dlde konuşmak önemlidir. dünyanın bütün dilleri deyü bişi var diğ mi. lağkin başka bi olaya değinecem. ülke sınırlarında bi aşağılama, ırkçılık etme ve köylü kurnazlığı ile birlikte anılması gereken bi durum var. kayal inşaata ait yapı & yapı firması istanbulda bi şantiyesinde farklı dilde konuşmayı yasakladı. farklı dilden kastı taşeronda çalışan kürt işçilerin konuştuğu kürtçe lan. vatandaş türkçe konuş demenin farklı versiyonu olarak ele alabilirik. ee bu kafaya gelmek için ortam müsait, firmaya bu yasaah, yapma diyen çıkmaz aga.

daha biftek nedir bilmediğimiz zamanlarda ağzımızı sulandıran et.

anneme bundan istiyorum deyince köfte yapıp önüme koymuştu.