küçükken beni camide dövdüler ondan kafir oldumcular için yeni bir bahane.

teyzenin eteği secdede kafanıza geçip durduysa belki de ondandır. ama kaşları kaldırıp; hacteyzem, canım teyzem bunda benim suçum nedir deyü çok da üstelememek lazım. parmaklarınızla çekin ve gayrı varın gidin yolunuza.

cemaatin edimsel koşullanmasından kaynaklanır. 15 yaşından beri tesbihatı parmakla yapmaya alışmışım hatta parmak da kullanmıyorum, dil otomatik okuyor. tesbihi elime alsam tesbih sadece sembolik kaldığından tesbih, tahmid ve tekbirde hiç tesbihe alışamadım. gittiğim camilerde de genelde müdavim cemaat stabil olduğundan ve bunu bildiklerinden bana tesbih atmazlar.

camide tesbih atmak doğru değildir yeri gelmişken bunu söylemek lazım. bir gün ayakkabı boyacısı küçük bir suriyeli çocukla beraber camiye gittik. namazı kıldık sonra baktım çocuk aldı tesbihi eline çekti bitirdi. imamesinden ve diğer tuttuğu taraftan öptü tesbihi ve gitti ilerdeki askıya astı. dedim niye öyle yaptın? ben bununla Allah'ı zikrettim o yüzden yaptım dedi. boşverin tesbih atmayın atanın da ağzını burnunu kırın geçin.

danaya kement atar gibi atmasınlar zaten, 10 metreye tespih sallıyor hacı dayılar. maneviyatı bozan hareketler. parmakla tespih çekilebilir.

mübarek bir simaya sahip olmadığınızın işareti. misal, yüz hatlarımdan dolayı yolunu değiştiren insanlar tesbihi bırak gül atmaktan imtina ederler. domuz derisi gibi gergin ve haşin bir yüz patikası. mescitlerden ve evlerden ırak.

o değil de, bi teravihte babanızın size hadi bu akşam kullan diye verdiği hakiki oltu taşı tespihi dalgınlıkla kolon köşesine atıp geri gelmemesi daha oturtucu olmaktadır.

(bkz: özlenilen pozitif ayrımcılıkta bugün)

ellere var da bize yok mi derim ama içimden derim.

camide tespih fırlatırken yanlışlıkla imamı vurmak kadar acı olmayan durum.