yandaki bıyıklı adamın bıyıklarının artık ağzına girmeye başladığı tıklım tıkış dolu otobüslerde yolculuk ederken bir an hafakan basmış hissi gelir insana. sanki bütün otobüs üzerine çullanır. kendini istanbul'u arayan ve malum kahveye girerek "istanbul nerde ağalar" diyen müjde ar kadar çaresiz hissedersin. trafik, ter kokusu, üç santim ötendeki bıyık..
"yeterin laaaan " diye bağırasın gelir.

insanı hemen o an yeni kararlar almaya iten çaresizliktir.
bundan sonra işe araba ile gideceğim ya da işyerine yakın bir yere taşınacağım şeklinde alınan kararlar eve varınca,
bir müddet daha otobüslere katlanayım daha yaşım genç kararına evrilir.

ah bu hesap kitap işleri, ah.

(bkz: dolu otobüste tek ayakta giden kişi olmak)

dolu otobüste oturarak giderken inilecek durağın yaklaşmasının insana hissettirdiği çaresizliğin yanında kurt seyitin yanındaki şura kadar sönük kalacak çaresizliktir.

eğer ki bir de otobüs tutmuşsa deymeyin keyfime.bu toplu taşım araçları hakkında çok yorum yapıyorum ama yoruldum lan artık.bir gün adam gibi durağa gidip bekleyen ve benim için ayrılmış bir koltuğu olan bir otobüse binmedim ki.her otobüse bindiğimde inene kadar insanlıktan çıkıyorum.dünyadaki benim sınavımda bu galiba otobüsler.

tutunacak yer bulamayınca yaşanan gerilimle birlikte etkisi hayli artan hüzün dolu hal.

(bkz: tutunamayanlar)