buradan türk hava yolları call center çalışanlarına sesleniyorum. itirafım size. bugün sizlerin kulaklarını oldukça çınlatan benim. topunuzun bilgisini ve yapacağı işi seveyim!

buradan türk hava yolları call center çalışanlarına sesleniyorum. itirafım size. bugün sizlerin kulaklarını oldukça çınlatan benim. topunuzun bilgisini ve yapacağı işi seveyim!

çocukken kitaplarla aram pek yoktu. çok zor bir şey gibi gelirdi bana kitap okumak. üniversite okumak için bursa'ya geldim. okumadım gerçi ama 6 sene kaldım bursa'da. bunun ilk iki senesi yine 'kitapsız' zamanlardı benim için. sonra olaylar olaylar. insan insanlar çarpıştı. altta kalanın canı cehennemeydi. canımız çok cehennemlik oldu. büyümeliydik. bir gün dönüp geçmişime baktım ve aslında çok 'cahil' olduğumu anladım. çevrede nasıl gösterildiğim önemli değildi, kendimce baktığımda cahildim. çözüm basitti. kitap okumalıydım. bu kez yapabilirdim. başladım okumaya. genelde siyasi şeyler ilgimi çekiyordu, yeni çıkanları hiç ihmal etmezdim. tarih kitaplarıyla da aram fena sayılmazdı. öğrenci olmama rağmen maddi imkanlarım fena değildi. istediğim kitabı alabiliyordum. ailem de zaten durumdan memnundu ve maddi destekten geri durmuyorlardı. epey zaman okudum, tarzımı hiç değiştirmeden. parasız zamanlarım başlamıştı. yine de kitaba verecek para buluyordum. bayramda hâlâ harçlık alabiliyordum. bursa'da setbaşında kütüphane vardır, bursa'nın göbeğinde. bir yıllık üye olunca, 15 gün içinde geri iade etme şartıyla, aynı anda üç kitap alabilirsin. oraya da üye oldum. edebi anlamda epey kitap olsa da, benim ilgi alanıma giren konularda kısıtlı bir kütüphaneydi orası. raflarda olan kitapları hepten ezberlemiştim, işe yarar bulduklarımı da okumuştum. bir gün gezerken gözüme bir kitap ilişti. minima moralia. adorno yazarıydı. frankurt okulu falan diyordu. aldım. arkadaşımın lojmanı vardı ve kendisi pek uğramazdı. normalde 3 kişiydik ve diğer arkadaş da uğramıyordu artık. tek kalıyordum, gecekondumsu, 70'ler türkiye'sinden bir ev. iki katlı ama alt kat girişi ön taraftan, bizim giriş arkadan. akşamları genellikle kitap okuyarak geçiyordu vaktim. minima moralia'yı da bu evde okumaya başladım. kitap korkunçtu ve her kitabı elime aldığımda altını çizecek bir yer olur diye kulağımın üstünde bulundurduğum kalem sıkça aşağı iniyordu. çizilmesi gereken çok yer vardı. sarsıcıydı, bir o kadar da ağır. hemen hemen anlıyor sayılırdım. bu kitabı aldığım üç kitap arasında en sona mı bıraktım hatırlamıyorum ama kitabın iade tarihi yaklaşmıştı. çizdiğim yerleri kaydetmeliydim bilgisayara. bir kısmını kaydettim de. fakat önemli bir kısım çizdiğimle kaldı sadece. kitap da gitti kütüphaneye. ben de gittim bursa'dan. bir daha uğramayacaktım. kitap bazı şeyleri değiştirmişti hayatımda. artık güncel siyasi kitaplar ve tarih kitapları arka planda kalmalıydı. yerini düşünce, fikir kitapları almalıydı. batılı düşünür, filozof, kuramcı vs listesi çıkardım kendime. geneli 20. yy'da yaşamış olanlardan. baudrillard, foucault, bauman, zizek, canetti, sontag bu şekilde girdi hayatıma, daha da girmeyi bekleyenlerle birlikte. aslında daha çok başındayım yolun, biraz ağır da geliyordu bana bu kitaplar. ama en azından bundan sonra ne tarz ya da kimleri okuyacağımı biliyordum. sıcak bursa yazı, lojman, tekim, minima moralia, çay, kitap, kitap, kitap... böyle başladı her şey. insan insanlar çarpışmaya devam ediyor, altta kalanın canı cehenneme olmaya da. yine de kitaplar iyidir!

mail kutucuğunda kuzey kutbunu koruduğum için greenpeace bana teşekkür etmiş. halbuse kuzey kutbunu korumak istemiş felan değilim, kuzey kutbu umrumda değil. sanırım biri benim yerime kutbu korumaya kalkmış ve adımı da yazmış.

yani kuzey kutbunu koruma listesinde adım var, benim de yeni haberim oldu. güneylilerin bir oyunu mu bu, yoksa kaderimin bana bir oyunu mu bu?

kardesim her sene istinasiz takdir belgesi getiriyor.. onun adina cok seviniyorum tabi ki.. ama onun yasindaki karnem aklima geldikce uzuluyorum da.. benim karnemde ikiler ücler ucusurken kardesiminkinin hep bes ve dort olmasi utandiriyor resmen.. evet bu bir karne gunu bunalimi.. yazik la bana..

ortaokulda ve lisede istisnasız her sene takdir veya tesekkür belgesi aldım. ama bu durum öyle normal bir hale gelmişti ki kimse umursamazdı. kuzenim derslerinde iyi degildi ve bir kere teşekkür aldı diye kutlamalardır, hediyelerdir gırla gitti. itiraf ediyorum uyuz olmuştum o zaman!

anneme göre televizyondaki her genç erkek oyuncu benimki. valla ben hiç bişey demiyorum kendi kendine hepsini benimki ilan etti. dün pamir pekin bugün çağatay ulusoy. yarınki kim olacak merak içerisindeyim.

geçen gün hayatımda ilk kez otobüste kapıdan inemeyen vatandaş için kaptana "inecek var" diye bağıranlar kervanına katıldım. hatta katıldım demeyeyim, kervan bendim.
niçin yaptığımı ise hiç bilmiyorum. normalde sessiz kalırdım öyle durumlarda.
o an bir hayli dalmıştım ve çok sinirlendiğim bir durumu tasavvur ediyordum. otobüs durunca yaşlı ve bastonlu bir teyze inemedi, otobüs de devam etti.
1-2 kişi söylenecek gibiyken tamamen doğaçlama bir şekilde orta kapı civarlarından "inecek var!" diye bağırdım. sonrasında 1-2 kişinin dönüp bana baktığını hisseder gibi oldum.
ve bağrışımın biraz sert olduğunu fark ettim. kafamdan geçenlerin acısını farkında olmadan oradan çıkarmışım demek ki. *

arkadaşımın bi kaplumbağası var ona sinir oluyorum sözlük.ya kaplumbağa dediğin bön bön bakar dokununca da kabuğuna kaçar.bu öyle değil vahşi resmen saldırıyo insana.tabi intikamım kötü olduğu taşın üstüde ters bir şekilde beyblade gibi dakikalarca dönünce aklı başına geldi.ayrıca saçma ötesi bi adı var... hayvan severler hiç laf söylemesin bende hayvan severim ama bu resmen canavardı.

çok borcum var. cidden çok borcum var ve tam tabirle doluya koysam almıyor, boşa koysam dolmuyor. :/

titanic i izlemedim.

halamın oğlunun ağzını burnunu kırmak istiyorum da halam alınır diye bir şey yapmıyorum.

cem yılmaz'ın gösterisini çok da terbiyesiz bulmadım. tamam ahlaka mugayir noktalar vardı ama, abartılan kadar değil. bence o kadar, abartılan kadar harika mükemmel de değil. cem yılmaz tadında. o kadar. komik güldük evet.
artık ne beklediysem.
celal ile ceren'nin artı 14 , cem yılmazın artı 7 olduğuna dikkat çekiyorum. kimse o film çok terbiyesiz vs demedi. garip.

alıp başımı çok uzaklara gitmek için evden çıktım, yağmur yağıyordu geri döndüm. şimdilik bu kadar macera yeter.

yarın sınavım var. sözlükten çıkayım bi ders yapayım demiştim hala derse başlamadım. :)

tek başıma kar altında romantik bir yürüyüş yapmak istedim, birader bir el at da şu arabayı vurduralım diyen 5 kişi ile karşılaştım. bir kaç gün evden çıkmasan iyi olacak!!

sözlük bana küsmüş de hiç söylememiş.

kulaklığımı takıp, yatağa yüz üstü uzanıp şu şarkıyı dinliyorum: call me maybe, bi de dinlemekle kalsam arkadan da ayaklarımı sallıyorum. *

telefonda teyzemle konuşurken hayır duası silsilesine başladı sağ olsun hepsine içtenlikle amin,cümlemizin,inşallah diyordum ki çalıştıysan korkma emeklerin boşa gitmez dedi.hayır çalışmadığımdan değil de en nihayetinde tereddüt yaşıyor insan be teyzeciğim ne var direk geçsen dersleri diye dua etsen de diyemiyorsun böyle yumru olup kalıyor.

cem yılmazın son gösterisinde anadoluyu gezen adını şimdi hatılamadığım adamın yuttuğu su böreği ile ilgili bölümde kendimi gördüğüm için çok güldüm ama utandım da sözlük.