günlerdir istediğim dantelli şal buldum.
Allahım teşekkür ederim.

sınıf öğretmenliği ve lise öğretmenliğinin dehşet verici zorlukta olduğunu gördüğüm gün ortaokul branş öğretmeni olduğuma bir kez daha şükrettim.
teşekkür ederim Allahım.

gözlerim dolu dolu kızılcıklar oldu mu dinliyorum son bi saattir.
ne gönderdiğim çoraplar ayağına oldu mu diye soracağımız biri var ne elimize kına gönderecek.
illa bi kına gelirse o da bambaska anlamla gelir.
kahrolsun bagzı seyler :/

bizim düğün ne zaman yalelelliii
ühü.

formatsavarda takılmayı özledim.

1 günlüğüne sözlükten uzaklaştırıldım ve acayip entry kasasım geldi sözlük.

google görsellerde mustafa cihat'ın albüm kapağını araştırırken amcamın fotoğrafına rastladım. kan mı çekti nedir. *

kendi reklamımı yapamıyorum. başkaları bunu nasıl başarıyor, anlamış değilim. ben de onlara özenip bunu yapmak isteğimde ters tepiyor, içim kaldırmıyor.

böyledir işte, herkese yakışan elbise sende durmaz bir türlü.

bence itiraf gibi itiraf:
karalama defterinde önce mahlasa bakarım sonra tanımı okurum ya da okumam. ama buraya girilen tanımların genelde hepsini okuyorum.

insanlara hitap biçimi ne kadar önemli bir şey? huriye teyze, ona bazen teyze, bazen abla demem hakkında ne düşünüyor acaba? yani hiçkimsede bu ikilemi yaşamıyorum ama huriye teyze ne yaşlısın ne gençsin, ne teyzesin ne ablasın. şaştım kaldım valla!

bugün galatasaray'ın maçına gittim.son günlerde böyle bir agresiflik mutsuzluk var üzerimde tamamen o ruh halinden kurtulurum mutlu olurum olmasam bile sinir stres atarım dedim. böyle bir şey yok abi ben anlamıyorum ya iyice dengesiz ruh haline büründürdüler beni. bi gol atıyoruz, seviniyorum. 1 dk sonra pes 2013 deki goller gibi başlar başlamaz gol yiyoruz ne yapacağımı şaşırdım sözlük bu olay beni çok etkiledi.

2006 yılında girne'deki merit otelde yapılan illuminati avrasya buluşmasına gözlemci üye olarak katıldım. yaklaşık 20 kişilik özel bir toplantıydı. çıkışta hulki cevizoğlu'na uzaktan ismiyle seslenince almanca bir şeyler söyleyip turistmiş gibi yapmıştı.

kısa devre yapınca, haftasonunu elektrik akımına en az direnç gösteren yoldan, kayda değer bir şey yapmadan geçirdim. şu anda pişman değilim, ama yarın olur muyum bilemiyorum. olsam da olmayacağım herhalde. 9 aylık okulda 2 haftalık tatil nedir insafsızlar, isyan ederim ben bu işe!

burası kısa bir sürede benden nefret edecek. biliyorum.

burada* aklıma eskiler geliyor, anılar canlanıyor. birden, şimdilerde çok seyrek gördüğüm, hatta aslında bir akraba gibi değil de herhangi birisi gibi baktığım amcam ve yengemlerin, küçükken, sadece bir defa da olsa, aralarına yatmış olduğum aklıma geldi. burada ne var, hatıraları ayağa kaldıran tarafı nedir bu hayatımda ikinci defa gördüğüm beldenin? ciddi bir şekilde yazmaya başladığım yazıya "bilemiyorum altan bilemiyorum" cıvıklığını eklemek içimden geçtiyse de bu dürtüyü bastırıp devam etmek istiyorum. az önce de marshmellow şeker yerken, ilkokulda servisi kapının önünde beklerken bir koşu bakkala gidip aldığımız, hapur hupur acele acele yediğimiz, alabildiğine sağlıksız ama bir o kadar da mutluluk içeren aabur cuburlar belirdi zihnimde. bunların hepsi güzel anılar, geri gelemeyecekleri için buruk bir tat bırakıyorlar. belki de nostalji sevmenin bir noktada bağımlılığa dönüşmesi de bundandır; aslında insanı tam olarak mutlu etmeyişinden ve kişinin aradığını daha çok nostaljiyle bulabileceğini sanmasından...

yarın sabahı düşünüyor ve ip ile çekiyorum sabahı. çünkü sabah onu göreceğim. göz göze geleceğiz. of ulan of.

konuşma eyleminin bizatihi kendisinden ciddi anlamda nefret ediyorum.. çünkü konuştukça kendimi görüyorum ve kendimi gördükçe de kendime olan nefretim artıyor.. konuşmadığım zaman konuşma aracılığıyla dışarıya yansıtamadığım beni de korumuş oluyorum.. insanlar arasına dahil olmanın yolunun konuşmaktan geçmesi beni insanlardan daha da soğutuyor..

su hayatta en merak ettiğim şey her üç günde bir ya da yılda en az 15 kez uzaylı saldırısına uğrayan amerika bu saldırılar sonucunda ortaya çıkan maddi hasarı nasıl ödüyor sözgelimi yenilmezler bile sivilleri kurtarmak için 4-5 binanın ki bina derken gökdelen kastediyorum yıkılmasına vesile oluyorlar nereden geliyor bu değirmenin suyu?

bugün doğum günüm ve kimse hatırlamadı. yok hani artık akıllı telefonlar var hatırlamaya bile gerek yok. ekranda çıkıyor camış gibi "mohfozon doğom gono bogon" diye.

itiraf ediyorum, eve misafir gelmesini hiç sevmiyorum. bir anda arayıp "evdeyseniz 1 saate size geleceğiz" denmesini daha da sevmiyorum. hem sinirleniyorum hem de ev ahalisi mahcup olmasın diye gücümün son damlasına kadar evi toplayıp temizlemek için uğraşıyorum. öfkemi ev temizliğine kanalize etmeyi öğreneli bir-iki yıl oluyor.

ınsanlar whatsappta ciddi ciddi dertlerini anlatiyolar sonra nasil kapak olduklari bolume gelince ziaaaaaaaa yazip gondermek istiyorum ama sadece gecmis olsun yaziyorum.

3 gündür bozuk olan telefonum kendiliğinden düzelince bedevinin çölde deve bulması kadar sevindim..

sözlükcanım

inan olsun yogunluktan yazmaya fırsatım olmadı. seni ihmal ettiğimi düşünme.
vizeleri atlatttım. ve hayatım da ilk defa tüm vizelerim lise de dönemini de dahil edecek olursak tüm sınavlarımdan en kötü 70 olacak sekilde not bekliyorumbende şoktayım.

geçenlerde rüyamda putin'i gömüştüm. aramız gergindi. uyandığımda, ne ola ki, demiştim. demek bugüne işaretmiş ha?

şaka değil, ciddiyim.

evleniyormuş. hayırlı olsun.

tekrarlanan durumların şu saatlerinden nefret ediyorum.

ya donem ortasinda yoklama alma karari aldi http://hocam.su an dersteyim sirf sikintidan baslik acicam.olanlara yazmiycam sadece olmayan bulup onu yazicam.

bu kadarı kafi.

abi sinirden öleceğim galiba. az önce bir tanım giriyorum ve nereden baksan 3 veya 4 satır herşeyini kontrol etmişim noktalama işaretleri sonra ne olmasın,internet koptu ben (ctrl+c) ve (ctrl+v) tuşlarını kullanamıyorum. yeminle soğudum canım tanım gitti. pc nin ekranına sticker yapıştıracağım olmuyor böyle.

hayatımda ilk defa intihar ihtimalini düşündüm bugün.

(bkz: #1883731)

babam internette bir haber sitesine yorum yapmış. bana anlatıyor, şöyle böyle yazdım. baba biz burada dünyayı kurtarıyoruz sen ne diyosun ben anlamıyor.

ilahiyat fakültesinde okuyorum. 4. yılım hatta.
ama ben bu okulda bu okulun bir takım bayan öğrencileri tarafından makyaj yapmayı bilmediğim için kınanıyorum.
hatta bunu o ne öyle kız dediğin bilir denilerek ötekileştiriliyorum.
neden ben ya da herhangi bir hanımkişisi bir toplumda dişiliğiyle değil kişiliğiyle varolamıyo.
hayat çok garip ya bunu da yaz tarih.

kessem etimi kanim akmaz mi deniyordu buna..kestin ve akmadi kanim..artik senin olsun iyi niyetlerin ve dualarin.

ilkokuldayken kardeşimi döven çocuğu çok pis dövmüştüm, şimdi çocuk rapçi olmuş, videoları falan dönüyor etrafta. (bkz: keh keh)

perşembe günü sınavım var ilk okumam bile bitmemiş ama ben hala sözlükte serserilik peşindeyim. seri bir şekilde eksileyelim lütfen evet tşk.

son zamanlarda öyle sabırlı olmaya başladım ki neredeyse hakaret seviyesine varacak şeyler söyleyen kişilere sırf içini boşaltıp çenesini kapasın diye cevap vermiyorum.. sonra diyecek lafın yok mu diye kışkırtmaya çalışıyorlar.. ona da susuyorum ve karşımdakiler sinirden deli oluyor..

konuşmadan tartışma yöntemi geliştirdim.. bu da böyle bir yöntemim..

not: bunu sadece laftan anlamayacak kişilere yapıyorum.. tabiat olarak tartışmaları sevmem..

whatsapp ta milyon tane arkadaş ve akraba grubu yetmezmiş gibi şimdi de dersler için grup kurma modası başladı.şu an ertesi gün sınav olacağımız dersin grubunda dönen muhabbeti çekmek zorunda mıyım.

ben telefonda konuşmanın verdiği yapay hormonlu tada ancak ancak alışıyorken millet snapchatlerde salisesinin raporunu veriyor sosyalleşmek adı altında.her şeye bu kadar zor alışıyorken bu zamanın hızına anlam veremiyorum.allah'ım yanlış zamana doğmuş olma ihtimalim olabilir mı ki acaba.

olum hayattan zevk almıyorum galiba ben lan. eskiden ne güzel hobilerim falan vardı benim.

okumak kesinlikle bana göre değil.

beyinleri dağıtılmış suriyeli çocukları izledim youtube'dan. izlerken hızlıca geçmek istedim. zaten sessizdeydi, çığlıklar duyulmayınca vicdan rahat oluyor.

ama üç dakikalık videoyu, bütün o küçük meleklerin bozulan bedenlerini izledim. kendi çocuğum az ötede uyurken. ki, minik aylan'ın resmini her gördüğünde onu kendisi sanır oğlum ve henüz pek konuşamadığından kendini parmakla gösterir. "babaaa, hııı". mavi pantolon, bordo kazak ya da sweet. evet, oğlum da bu takımı çok giyer.

bazen tüfeğimi boynuma asıp sessizce gidesim geliyor. çünkü son nefeste böyle yaşamanın utancını tadacağımı görüyorum.

ki ben bir şair, öykücü, felsefeci olmak istiyordum aslında. metrolarda poe'nun hayatını okur, işyerinde komik şakalar yapar, aslında hiç ele geçmeyecek bir dünyada sonsuzluk düşleri kurarım.

hayır. bu denli acının ortasında sadece maskelerden ibaret bir hayat çok utanç verici.

aklının yetip gücünün yetmediği durumlarda ki yaşanan ızdırap dayanılmaz oluyor.

belli bir müddet sonra siyasetle ilgili yazdıklarımı, naralarımı, kızgınlıklarımı siliyorum. çünkü hiç hazzetmiyorum. istemeden kavgaya giriyorum, çünkü kavgaya dahil olmanın kaçınılmaz bir sorumluluktan kaynaklandığına inanıyorum. yani kendimi mecbur hissediyorum. ama gerçekte, kavgadan nefret ediyorum. ve kapımın önünde kavga edenlerden de bu yüzden nefret ediyorum; çünkü bilmeseler de beni kavgaya dahil etmiş oluyorlar.

oysa ömür geçiyor ve şiirim masamda yarım kaldı.

twitterda bazı yazarların adreslerini ve resimlerini gördüm. burdaki herkesi oldukça anonim kabul ediyordum şu zamana kadar, bu kadar çabuk şahsi bilgilere ulaşınca saşırdım yani. gideyim de turp yiyeyim bari şaşkınlığımı alsın.

kim tarafından yollandığına hiç bakmadan hazır olarak gönderilen cuma smsleri ve watşap mesajlarını hiç okumuyorum. her hafta bu böyle. Allah affetsin ne diyim. ha son olarak sözlüğün kalitesini düşüren bir şey varsa o da yerli yersiz nick altı sevdası yapmanız. nalet olsun şu vıcık vıcık yağ gibi akan nick altı sevdanız...

zavalli erkek kardesimi sevgilisinin babasi yakalamis.bu olayda ilgilendigim tek nokta yusuf benden once mi evlenecek?benden benden ablasindan?

birgün söyle ağız dolusu küfür ederek sözlükten atılmayı hedefliyorum. kimsenin nevi şahsına küfür etmem.hic de sevmem. ama ortaya karışık sovmek o iste tam
benlik.
o vakit yarası olan gocunsun.

geçen sene bu zamanlar beyrut için bilet alıp, otele kadar her şeyi ayarlamıştım. 2 hafta sonra israil füzeleriyle yerle bir etti iç savaş desen yeniden alevlendi. bu yüzden beyrut'a gidemedim. bu sene daha stabil bir ülke olsun bari diyerekten. rusya'yı tercih ettim ve 3 hafta evvel gidiş dönüş biletimle, oteli ayarladım. yine gidemeyeceğim, yine bir sürü olay. üzerimdeki cenabetliği atmak için sanırım seyahate kudüs ya da mekke'den başlamalıyım. Allah benim cezamı vermiş.

açıkçası cemaatten çıktığı anda soluğu ak gençlerin yanında alanları da zerre samimi bulmuyorum. az omurgalı olun ya....

en sevdiğim kitap: huzur- tanpınar.
en sevdiğim şapşal romantik komedi: l'arnacoeur.
en sevdiğim film: the fall.
en sevdiğim tatlı: brownie.
en sevdiğim içecek: şekerli bergamotlu siyah çay.

hayatımda bazı şeyleri açıklığa kavuşturduğum için mutluyum. phew.

erkekler spora gidiyorum dediğinde havalı oluyor ama bayanlar spora giderken aklıma hep feridun kunak izleyip baş ağrısı için kafasına patates dilimine kahve telvesi sürüp başına tülbentle bağlayan teyzeler geliyor.

(bkz: baş ağrıyınca kafasına kahve telvesi sürülmüş patates koyan teyze)

açmaya korktuğum deli dehşet başlıklar var. açarsam linç edilirim diye tırsıyorum.