şu marziye dizisinin finalini merak eden arkadaş yüzünden içimi bir tgrt coşkusu kapladı. beş maymun çetesi'nden tirvana'ya kadar zihnimdeki bütün abuklukları buraya yansıtmak istemiyorum.

burada yazan bir iki arkadaşa çok gülüyorum. yeminle gülüyorum. bunu yazarken bile gülüyorum.

- hacılar yapmayın etmeyin bazen cidden ciddi olayım derken çok komik oluyorsunuz.

(bkz: havaların ısınmasıyla birlikte ortaya çıkacaklar)

bugün çok aşığım 6 kıza birden aşık oldum. şiir yazmak istiyorum, şiir: sen armutu seviyorsun diye karpuz seni sevmek zorunda mı .. ahh kahretsin neden bu kadar dayanılmazım. aşk acısı ve bir çok edebi cümle ve çay... bla bla bla.. unutamıyorum, aradan 3 saat geçti neyim var benim doktor..bla bla bla.. falan filan peace.

bu başlığı ilk gördüğümde tarayıcının url kısmına http://dunyaitiraf.com yazıp enter'lamıştım. ve anlamsız bi sayfa çıkmıştı.
ben senin bir site olma ihtimalini sevdim başlık...

youtube' da ayşe hatun önal' ın şarkısını dinledim. güm güm mü ne şarkı ismi. hem onuda bırak likelayıp kaçtım oracıktan. ve asıl bomba pişman değilim, buda böyle bir itirafımdır.

sabahtan beri aklıma gelip gelip güldüğüm bir hadiseyi sizinle paylaşıcam arkidişler. bizim pazar sabahları risale i nur sohbetlerimiz olur daha çko küçük bu üç kişi toplanıp yaparız sevdiğimde abilerimdir. herneyse sözler okurken bir anda ismi azamdan konu açıldı işte. bilirsinizki ismi azam saklıdır h.z ali'ye göre ferdun hayyum kayyumun hakemun adlun kuddusun, gavsı azam hazretleri ne göre hay ismi , bediüzzaman hazretlerinde ise, yanlış olmasın hakim ve alim ismileri tecelli ediyor. her biri ayrı ayrı bu isimlerin tecellilerini ağır bir biçimde görüyorlar.

bende istemsiz bir biçimde sohbet esnasında böyle çko düşünceli bir tavır içerisine girip ''hmm bence de alim ve hakim isimleri olabilir'' dedim. hahahaha abi de ordan evet izmir li makamı ali hocamız ismi azamın hakim ve alim olduğunu söyledi diye beni bir bozdu. sabahtan beri aklıma gelip gelip deli gibi gülüyorum, bak bak oturduğu yerden ismi azam bence de bu olabilir diyor sen kimsin dümdük hahaha:))

tebessüm eden birini görünce garip bir şekilde benim de tebessüm edesim geliyor. tanıdık tanımadık fark etmez. otobüste, yolda, markette... bazen kendimi tutuyorum. bir gün biri "ne gülüyon lan at kafası" diyecek diye tırsmıyor değilim.

burç olaylarına fazla itibar etmem ama geçen gün "beraber olamayacağı insanlara aşık olmakta yengeçin üstüne burç yoktur" yazısını okuyunca sözün doğruluğuna mı yanayım berbat gönül hayatıma mı yanayım bilemedim.

geçenlerde kadıköy taraflarında bi yere yetişmeye çalışıyorum. 60ını devirmiş bi amca karşımdan geliyor. gülümsedi "iyi günler genç adam" dedi ben de hızla yürürken "iyi günler abi" diyebildim. ne güzel bi şeydi lan bu. o yaşlarda ben de yapıcam bunu inşallah. muazzam bir davranış.

itiraf 1:
bu itirafı nizam-ı kelam hocamın "bırakın gülünürse gülünsün, siz içinizden geleni yazın" temalı tanımından cesaret alarak yazıyorum.

itiraf 2(asıl itiraf):
büyük ölçüde, güzel göründüğü için birilerini sevip sonra karşı tarafın geri sevmemesi, aslında o kadar da iyi bir karaktere sahip olmayıp egoistin teki olması, empati yeteneğinden yoksun şekilde cevaplar vermesi gibi sebeplerle kalbi kırılan insanların eğer 15 yaşından büyüklerse bu kalp kırıklığını gayet hak ettiğini düşünüyorum. şuncağızcık bile üzülmem bu insanlara. yaş arttıkça hak etme katsayıları daha da artar hatta.
bir köşede zihnine, karakterine emek veren insanlara göz ucuyla dahi bakmayın, nerede ne kadar fiziksel görünüş kasan insan varsa onlara bakın, böyle abartın da abartın gözünüzde; ondan sonra vay efendim bu insanlar niye böyle, ne kadar acımasız bu kızlar, bu erkekler de hep aynı! değil. sadece siz yüzeyselsiniz.
oh. rahatladım. *

lise 1. sınıftaydım. yani bundan üç sene önce. böyle aklımda kırk tilki. kan damarda durmuyor. herkes okul mescidinde namaz kılıyor. ben de ayakkabılıkların oradayım. müdürün ve müdür yardımcısının ve diğer tüm hocaların ayakkabı bağcıklarını birbirine ben düğüm ile bağlamıştım. Allah'ım affet.

lise 1. sınıftaydım. yani bundan üç sene önce. böyle aklımda kırk tilki. kan damarda durmuyor. herkes okul mescidinde namaz kılıyor. ben de ayakkabılıkların oradayım. müdürün ve müdür yardımcısının ve diğer tüm hocaların ayakkabı bağcıklarını birbirine ben düğüm ile bağlamıştım. Allah'ım affet. ne karmaşa olmuştu ama.

sansürlenmiş içeriği göster/gizle

yine karavana, bir dahaki sefere on ikiden vurucam inş..

şu fincanı 100 dolar olan kedi fokunun içininden alınarak yapılan kahveden içtim bu gün, miyavlamaya başliycam diye korkuyorum.

herşey barista olan ve kahve düşkünlüğümü bilen arkadaşın sanak kıyak geçicem demesiyle başladı, caiz mi lan? insna önceden der!!!

bugün yalnız uyanmadım!

evin yan bahçesinde bir adet erik ağacı var ve üst dalları odamın hizasına geliyor. rejimdeyim diye pek yemiyorum ama saat 23ten sonra acıkıyorum. 2 gündür gizli gizli camdan eriğe dalıyorum. ekşi ekşi. mis.

kavga da edebiliriz, her şey olabilir. hepimizin kusurları var fakat kalıcı hasar bırakmamak lazım. tahtaya çivi çaktıktan sonra çıkarmanın bir anlamı yok.

üzerinde ahmet kaya olan bir tişörtüm var. üzerinde ahmet kaya olmasa 1 liraya satarım. o kadar sevmiyorum ama lise arkadaşının cüzdandaki vesikalık fotoğrafı gibi bir ağırlık. amaaan daha fazla annemden saklayamayacağım, muhtemelen yakında toz bezlerine karışır. affet beni ahmet kaya. r.i.p.

üzerinde snatch filminin baskısı olan bir t shirt'im vardı. üstümdeyken namaz kılamıyordum ben de köyün delisine verdim..

sansürlenmiş içeriği göster/gizle

çok uyuyorum. canım sıkılınca çok uyuyorum, üzülünce çok uyuyorum, yapacak önemli bir işim olmayınca da çok uyuyorum, yapacak çok önemli işlerim olunca da çok uyuyorum. beni ayakta tutan fiziksel bir uyaran olmadığı sürece hunharca uyuyorum. neden? çünkü hayat çirkin biri.

zurnanın ses verdiği yerdeyim işlerin hepsi sıkıştı ve ben dün 13 saat mal gibi uyudum!

ali ağaoğlunun ağzından espiriler yaparak twitter fenomeninin ağaoğlundan burs aldığını duyduktan sonra bill gates ağzıyla twitterda trolleyen kardeşim var, aga adamın hedefi büyük resmen!

bir yazar var. mahlasını gördüğümde burnuma tütün kolonyası kokuyor. niye böyle.

mekik çekerken sayıda hile yapıyorum.

hayatımdaki bazı insanların sesiyle, sözüyle, bakışıyla, varlığıyla güç buluyorum adeta.bu durum bana bazen insan enerjisinden beslenen bir vampirmişim gibi hissettiriyor.umarım bu besleniş tek taraflı değil de karşılıklı bir faydalanıştır.

her geçen gün yeni biriyle tanıştırıyorum kendimi kendimle. bugün fark ettim ki, ben kırılganım. güçlü olduğumu sanırdım ama değilim, düpedüz kırılganmışım.

yaşıtlarımla oturup dedikodu yapmaktansa çocuklarla yorgunluktan ölene kadar oyun oynuyorum. sonra kaç yaşındasın çocuk olmaktan bıkmadın mı? bıkmıyorum anlayın. belki hayatta iyi kalpli kalabilmek için çocuklara ihtiyacım var.

herşey yolunda gidiyorken içimi boğan ve buraya dahi içimi dökemeyecek kadar cesaretsiz olduğum bir mevzu var sözlük, herhalde diyorum dünya üzerinde benim kadar şanslı ve benim kadar nankör birisi yoktur.

kavanoz açma, su bidonunu mutfağa taşıma, üst raflardan bir şeyler indirme gibi konuları gurur meselesi haline getiriyorum. benim açmaya çalışırken adeta can verdiğim kavanozu abime ya da babama götürsem 4 saniyede açabilirler biliyorum. ama içimden her seferinde "yanında her zaman bu kavanozu açacak biri mi olacak sanki?" diyorum ve bıçakla, türlü türlü hamleler ile illa o kapağı kendim açıyorum bir şekilde. şimdiden bileğimi kuvvetlendiriyorum, bence mantıklı. bu mesele adeta bir metafor gibi değerlendirilebilir. hayata bakışım genel olarak "kendi başıma halledebilmem lazım!" şeklinde. iyi mi kötü mü bilmem. yorucu ama tedbirli bir tutum en azından.

şimşek ve gök gürültüsünden çok fena korkuyorum.sırf şimşek caktığını görmemek için boğulmak pahasına başımı yorganın dışına çıkarmam.

kol kuvvetim iyi olmadığından camdan halı silkeleyemedim bugün, kol hemen yoruldu evdekiler sinir krizi geçirmekteler.

saat 10'da ki otobüse gitmek istemiyorum. ama arkadaş zoru diye bir şey var. Allah belamı vermiş zaten.

en baba itirafım bu olucak galiba. bir kaç gün önce kendi kendime özgürce saçmalamak için bir tibitir hesabı açmıştım. ooooooh diyorum kimse görmüyor yardır kızım asma. en yakın dostlarıma bile söyleyemediğim şeyleri aklıma estiği gibi yazdım. bildiğin kuyu gibi kullanıyorum tibitiri, nasıl mutluyum. üç gün sonra bir arkadaşım menşın attı, "dikkatli ol, kişi listesi bildirimi geldi." diye. meğerse yalnız değilmişim.... dünyanın en saftirik, en şaşkın insanı olduğum tescillendi bu hareketimle. evet şimdi telefon numaram olup da bu bildirimi alan dünyalılar bana bir mesaj atabilir mi? ona göre kendimi intihar edicem. * ** ve sana gelince nalet pislik tibitir, sana kilitli hesaptan söveceğim.

bazı anlar keşke hiç yaşanmamış olsaydı ah hiç böyle olur muydu?tamam bazı tesadüfler oldu, evet bazı davranışları tek bir anlama geliyordu her neyse.önceleri ondan korktuğum zamanla şahsiyetinden midem bulandığı halde nasıl baktığının ne önemi var ki?
bugünkü hareketlerinin gururumu bu kadar kırmasına izin verdiğim, seni konuştuğum, iyi veya kötü dilimde, sözümde, aklımda sana olumsuz da olsa bir yer açtığım için suçluyum ben de.eğer bu sevmekse bu yaşına kadar sevginin ne olduğunu anlayamadığına üzülürüm ne kadar yazık, eğer nefret ise ki bence öyle bu hissini hakeden başkalarına saklamalısın bence.hayatında yer kaplayan birilerine en azından.

biliyorum bir ergenin gizli defteri gibi oldu ama bazı şeyler çok az kişiye anlatılabiliyor ne yazık ki.buraya da akıtmasam zehirleyecek gibi.

iyi değilim.

üzücü itiraflarınıza müdahil olma gereği duyuyorum. bi nevi maydanoz gibi. deli sus di mi.

lise 1 e gidiyordum ilk sevgilim de o yıllarda olmuştu ona hediye almıştım bir ayakkabı. 3 4 ay sonra ayrılmıştık tekrar görmüştüm onu o başka okuldaydı ayakkabı hala ayağındaydı evleri müstakil mahalle eviydi ayakkabılar dışarda bırakılırdı bende ayakkabının tekini alıp götürüp çöpe atmıştım. *

kendimi ifade etmek çok zor geliyor.

eskiden saatlerce fikir dünyamı tartışmak, karşımdakini dinlemek, yeni bir şeyler keşfetmek, hissetmek isterdim. artık uzun zamandır yalnız yaşamaktan mıdır bilmiyorum, her şeyi kafamın içinde yaşıyorum.
kendimle tartışıyorum, kimse çözülmeyecek kadar derin değil gibi, heyecanlandıracak kadar içten ve temiz gelmiyor.

ne işimde mutlu olabilirim, ne ailemle ne bir dost ne de bir kadınla gibi geliyor.
coşkulu tüm ilişkilerin etimden et kopartması, canımdan can çekmesiyle alakası da olabilir ama, yine de beni ben yapan şeyler yaşadıklarım ve yaşamıma aldıklarım. ortada yanlış yok, içimdeki kara delik çekmiş olacak ki, içime işlemişler.

bir şey olacak ve eski mutluluklar yeniden hissedilecek gibi bir fantezim de yok artık.
sadece bıkkın bıkkın ekranlara bakıyorum, yine içten içten kuruluyorum o kadar.

gün içinde buraya gelemeyince vicdan azabı çekiyorum. itiraf gibi itiraf.

kimseye ah etmedim, ah da almadım ama nedir bu bahtsızlık be kardeşim.

kendinizin eksik veya kötü yönlerini sürekli paylaşmak insanların size olan saygısını azaltır. o yüzden ne yapıyoruz. ne kadar eksiksiz ve mükemmelim naraları atarak etrafta koşturuyoruz. bu kaybolan saygınlığınızı geri kazanmanızı sağlayacaktır.

yarım iki sunum var biri yarım yamalak diğeri yok.
teslim etmem gereken ödevler eksik.
napalım, risk budur.
Allah kerimdir.

ben aptalım.

yarın mantarlı omlet yapacağım. çok heyecanlıyım.

okulun ilk haftalarından beri gıcık olduğum kişiyle farkında olmadan arkadaş oldum!
hayır, ben anlamıştım zaten aynı ödev grubuna düşmemizden bu olayın sadece gözümden elektrik çıkararak bakmam ile kalmayacağını. bugün oturup sınavdan 15 dakika önce çalışamadığı makaleleri bir güzel özet falan geçtim kendisine. ne kadar saçma ya! insan olmak bunun gerektiriyor herhalde. yani bence bu kadarını da gerektirmemesi lazım, amaaan neyse.

not: bu kişi zamanında ödevdeki kendi bölümünü de son gece bana kitlemişti fakat üstüne 10 kez teşekkür ettiği için hadi onu saymıyorum artık.*

canımdan can gitti de sustum sözlük. içim yandı.

her gece ağlamıyorum, bazen camdan bakıp oh ne güzel bir gece dediğim de oluyor.

eskisi kadar mutlu değilim.