bu basliga cok buyuk hayallerle geliyorum ama hep husran hep husran. en iyisi tanimlardaki nickler gorunmesin de gercek itiraflari okuyalim artik demekteyim.

"ellerin ne güzeldi, şefkatle dokunurdun bana. gözlerin ne güzeldi, şifa verir gibi bakardın bana.
dudakların ne güzeldi, bal damlar gibi konuşurdun bana.
sevgin ne güzeldi, yaşatır gibi severdin beni.
verdiğin huzura, mutluluğa ne kadar şükretsem az. ahiretim."
bir gün bu minvalde bir mesaj alırsam o adamla evleneceğim.
bundan daha büyük bir itiraf mı olur?

hegel beni üzüyor.

3 yıldır tanıdığım, 1 yıldır da aynı evi paylaştığım arkadaşımın muğlalı olduğunu sanıyordum. meğer manisalıymış.

kim daha duyarlı tartışmayalım istersen..

amerikan dizileri izleye izleye siyahi kadınları olduklarından daha çekici bulmaya başladım. hatta son zamanlarda senegal'deki tarım projesi ve iş teklifine sıcak bakıyorum. müslüman kabilelerden bir hanım alsam evi 300 dolara kurup düğünü 150 dolara yaparız bence. annem de hep zenci torunlar istiyordu, isabet olur.

bir şey yaptık. Allah yüzümüzü kara çıkarmasın. kimseye anlatamıyorum fakat içimde de tutamıyorum. Allah yüzümüzü kara çıkarmasın.*

birinden önemli bir konuda olumlu veya olumsuz yanıt beklerken aranın uzatılmasına ifrit oluyorum. oruç zaten başıma vurmuş, hadi bu sefer olacak mı filan diye diye günü geçirdim, üstüne verimli ders de çalışamadım. cevabı iletecek olan arkadaşım bininci kez aynı tavrı sergileyerek benim cinlerimi civildetmeyi başardı. neymiş ben olumsuz olursa üzülürmüşüm. şu an sanki çok farklı oldu. söylesen en azından sadece üzülürdüm. şimdi hem üzgün hem sinirliyim. iç dökme merasimim bu kadar.*

bazen yüksek sesle beşiktaş'ın haydi kalk ayağa marşını dinliyorum. kendimden sonra utanıyorum ama yapmadan duramıyorum. neden bizim oyle marsımiz yok neden neden neden..?

eşek gibi anırasım var sokaklarda.

en sevdigim amatör yazar evlendikten sonra yazmayı bıraktı. biraz dostovari biriydi. dayanamayıp eşine mesaj attım dedim ki "abla napalım? sizin bey'i kumara falan mı başlatsak. belki zihni açılır ?" güldü. şaka falan yapıyorum zannetti heralde.

biz bitti demeden bitmez!

kız yok kız. bi yağsa rahatlayacak da kız yok.

istisnasız her sabah kaybetmiştik ve moral bozukluğuyla uyanmaktan nefret ediyorum. şu an içme bir öküz oturmuşcasına boğluyorum. öylesine sıkkın, öylesine moralim bozuk.

kitaplığımı bir toparlamam lazım, okumayacağım kitapları toplayıp bir yerlere vermek istiyorum ama bakalım, şu sıcak günlerde hiç çekilir dert değil gibi geliyor.

okulum bir dönem daha uzadı.* Dört yıllık okul oldu bana altı yıl. İki yıldır aynı yerdeyim ilerleyemiyorum. Şimdi bizim okul dört yıl her dönem bir proje yani sekiz proje. Yediye kadar geldim yedide kaldım dördüncü kez yedinci proje alacağım. *çalışmadım mı gayet çalıştım finalde bir hafta işten izin alıp proje çizdim. dönem içinde ne gerekiyorsa yaptım götürdüm. süreci de sonucu da olması gerektiği gibi tamamladım. gel gelelim ağzımla kuş tutsam faydası yok bırakacak.

#6283868

beynimin böyle korkunç ayrıntılarla dolu olmamasını, sadece ayakkabılar ve kırışık gizleyici kremlerle ilgilenen bir kadın olmayı isterdim.

ruh sağlığı düzgün insanlarla arkadaşlık kuramıyorum. normal ve sağlıklı insanlar bana sıradan geliyor niye böyle bilmiyorum.

güllaca sütlü peçete diyenleri camdan atasım ya da ağızlarına kürekle filan vurasım geliyor. yine sinirlendim bak ya.

beynim uygarlık tarafından dümdüz edildi. 16 yıldır oksijensiz yaşıyorum.

bundan çok uzun bir zaman önce hoşuma gitmeyen bir forum üyesini ya üf ne anlatıyor bu salakk diye moderatör sevgilime sildirmiştim. çok sağ olsun beni kırmadı.

rüzgara çok kolay kapılıyorum. iyiliğe çok kolay alışıyorum. sanki hep varmış gibi yaşıyorum. hep kolay affeden biri oldum. affetmek canımı yakmıyor da aptal yerine konmak çok yakıyor. bakıyorum bazı şeylerin telafisi yok diyorum kendimi dik tutmaya çalışıyorum olmuyor. her seferinde alt üst oluyorum. duygularımın oyuncağı olmuşum resmen. *

hiçbişeyden korkmuyorum seni kaybetmekten korktuğum kadar. insanın korktuğu başına gelirmiş, sakın sen gelme!

bazen bazı şeylerin fazlasıyla farkında olduğumu hissediyorum. halbuki farkındalığın da vaktinde olması gerekir. bu hal beni arada kalmışlığa itiyor. sanki hiçbir zaman ne kamil ne de vasat biri olabilecekmişim gibi hissediyorum.

ne özgüven ama: fazlasıyla farkındaymışım. haha. hayat! al sana meydan okuma: farkında olmadığım şeyler çıkar karşıma.

kendi saçımı kesmekten büyük zevk alırım. çabuk uzadığı için de kafama estikçe de kısaltırım. bu başörtüsünden önce de böyleydi. hani ya deli cesareti ya da el yatkınlığı. geçen deli cesareti olan yönüm ağır bastı ve kâkül keseyim dedim. aslında 8 yaşında kaküllü fotoğraflarımı var ve ben hiçbirinde mutlu değilim ama deneyeyim dedim. kestikten sonra ayna karşısında bir an kardeş payı feyyza'yı gördüm. Tam gülme krizine girmiştim ki saçımı topladığımda adeta bir amelie poulain oluyordum. Arkadaşlar ise demet evgar avlu'da karar kılmışlardı. Ertesi gün bone altına tıkıştırdığım canım kakülüm düzleşmişti ve ben tam bir meral akşener'dim! Uzadıkça içimden bir ses zorlarsam birkaç efektle kardeş payı kartal'ı bile andırabileceğimi söylüyor Allah affetsin. İtirafımdır; pişman değilim! Bir haftadır kendi kendime malzeme çıktı, güzel eğlendim. Yine yapar mıyım bilmiyorum ama kökü bendeyse neden olmasın? *

hepinizden tiksiniyorum.

zamanı gelmis yime gitmenin
kimsenin hayatına zorla giremiyoruz iste.

iyi bildiklerim kötü kötü bildiklerim iyi çıktı .bu bir yanılma değil büyüme ve olgunlaşma süreciydi benim için .

uyunmuyor. uyku düzeni iyice bozuldu ve artık ramazanın son günlerinde işteyken gözlerim kapanıyor istemsizce. Allahım sen güç kuvvet ver.

yarın çok sevdiğim adam bir küçük operasyon geçirebilir. onun da tedirginligi eklenince iyice gerildim, hayırlısıyla bu iş de bitse ve bi nefes alsak. dualarınızı da beklerim bu vesileyle.

edit: dua edenlere teşekkürler, operasyon işi bayramdan sonraya kaldı. o zaman yine isteyeceğim. şimdilik Allah'tan çabucak iyileşmesini dileyelim.*

ayrılmayı başaramamak narsistik bir tutumdur.

şimdi dağılabiliriz..

görünmezden gelinmek, duyulmaz olunmak bana çok acı veriyor. küllüğüme uzanan bir duman seranatının, bu duruma iyi geleceğini düşünmüştüm ama olmadı. zihnim daha da duman altı şimdi. yazmaya aşık biri olsam da sana tanım yazmaya adapte olamıyorum sevgili sözlük. lütfen, çok kısa bir zaman için; beni bana bağışla.*

çok iyi niyetli olduasdadfa. ne iyi niyeti lan kötülüğün vücut bulmuş haliyim. manyak gız bir de gelmiş ben seni her halinle seviyorum diyor. ulan ben bi sevicem çocukla ortada kalıcsn haberin yok. kötüyüm ben kızım sus.

kasımda askere gidiyorum galiba.

ramazanda 8 kilo aldım.

pasta yapmayı hiç beceremiyorum. evet, bildiğimiz yaş pasta. ya arkadaş her şeyi doğru uyguladım; attım fırına. çıkardığım da pandispanyadan başka her şeye benziyordu, çıkan şeye isim bile veremiyorum düşün.
her türlü yemeği ve tatlıyı becerirken, pasta da bu başarısızlık beni şok etti ve üzdü. bildiğin üzüldüm buna! eğer bir gün gerçekten güzel tutturursam, herkese bir dilim kargoyla yollucam!!!!

annem bu yıl tüm bayram çalışıyor, bugün sabah arayıp bayramını kutladım.
telefondan mı kutluyorsun bayramı mı dedi?
ondan önceki gün sakın işyerime bayramlaşmaya gelme bayramdan sonra izin yapacağımı zaman gelirsin demişti.
e bugün aramasam hem gelmiyorsun, hem aramıyorsun diyecekti ama arayınca da utanmadan annenin bayramını telefondan kutluyorsun dedi. e izin yaptığında bayram bitmiş olacak. ben annemle nasıl bayramlaşacağımı bilemedim. bu bayramın denklemi bu oldu benim için. bu kadın yaşı geçtikçe bir garip oluyor, bu arada yaşı geçik dediğim kadın daha 45 yaşında he. bunun bir de 60 yaşını düşünün. çekeceğim varsa demek.

şarkılara duygu seren çilelere göğüs geren
dertli gönüllere giren işte benim zeki müren.

gün geçtikçe aptallaşıyorum sanırım. sanırımı fazla, aptallaşıyorum. mesela ders çalışıyorum bi bakmışım 3 sayfa okumuşum ama kafam pırıl pırıl. tek bir bilgi kırıntısı kalmamış. ulan, ders çalışıyorsun az bi odaklan. sonra aynı yeri tekrar okuyayım derken yine aynı olaylar yaşanıyor.
çok geç öğrenip çok kolay unutuyorum.
eskiden göz gezdirip her şeye hakim olurdum şimdi tam tersi.

aklımın dibini sıyırmışım bugünlere bir şey kalmamış sanırım.

alzheimer olmaktan inanılmaz korkuyorum. çünkü nasıl bir şey olduğunu çok yakından gördüm.

köye gidip o evde kalmaktan da inanılmaz korkuyorum. bunun belirli bir sebebi yok ama babannemi kaybettikten sonra gidesim gelmiyor. gerçi, dedem vefat ettikten sonra koydukları odada tek başına namaz kılmaktan da çok korkuyorum. oturmak falan sorun değil de tek başına namaz kılmak çok korkunç. şimdi de o evde yaşamak fikri...

hayat çok tuhaf. her geçen an değişiyoruz. çok korkunç. mesela eskiden yüksekten korkmazdım ama bir iki senedir balkondan aşağı bakınca korkudan şok etkisiyle asfalta odaklanıyorum beynim uyuşuyor.

itiraf da değil de içimi dökesim geldi zaar.

nefes bile almadan..

çalıkuşu'nda bir sohbet vardı, tamamını hatırlamıyorum ama feride'nin evlendiği yaşlı amca feride'ye söylüyordu kızgınlık haliyle.

"aşk gözlerinden uyku gibi akıyor."

çok güzel bir benzetmeydi bu ve ben de bazen böyle hissediyorum ama ne kadar büyükse duygular, o kadar korkuyor insan. kaybetme korkusu o kadar kötü ki nefes alamadığımı hissettiriyor bazen.

kaybetme korkum geçti çünkü kaybettim.

kaybedince cam kırıklarını avucunuzla toplarsınız. biraz kanar eller haliyle, minik minik çizikler olur teninizde, her kesik ince ince sızlar, cılız cılız kırmızı şeyler akar.
işte o zaman,
en adisinden siyah renkli plastik bir torbanın içini gazete kağıtları doldurup topladığınız cam kırıklarını üstüne boca edin, sıkıca bağlayın torbanın ağzını dökülmesinler diye. torbayı evdeki çöp kutusuna atmayın, bahçeyi geçin, çıplak ayaklarınız toprağın nemine değsin, şimdi uzaktan savurun cam kırıkları dolu siyah plastik torbayı konteynıra... hoop içinde...
dönün geriye, ellerinizi yıkayın.... ne kan, ne kesik...

ıtirafsa itiraf:
burdaki bir yazar peşine heder oldum, gençliğim söndü, evdekini saldim bunun yoluna paspas oldum. ne zaman acı içinde kivrana kivrana kaçıp gitsem , beni bulup kendi elleriyle yine başladığım noktaya geri koyuyor.
ne izin vermediği için ben gidebiliyorum ne de o bana geliyor. sen al canımı artık ölüm şerbetim ellerinden olsun!
yeter ki beni bu ızdıraptan azad et.
en son annemle tanisacagini söyledi. bakalim...*

benim keyfim gıcır valla.

bu bayram yalnızdım. ailemin yanına gitmedim. gitmeyişimin temel sebebi olmasa bile büyük bir etken annemin gelişi oldu. ondan kaçtım. şu an herkes farkında. onun gittiği günün akşamı gelerek ilan etmiş oldum bir nevi. konuşurken reddetsem de gerçek bu. ve insanlar beni anlayışla karşılıyor. üzücü ama bu da gerçek.

yarın ve yarını takip eden muhtemelen bir hafta boyunca babamın tarafının düzenlediği gece yahut sabah etkinlikleri var. hepsine katılmam bekleniyor ama bundan rahatsızlık duyuyorum. annemden kaçmışken onların her şeyine katılmam doğru olmaz gibi görünüyor, içime sinmiyor. yine de bunu söyleyecebileceğim, derdimi anlatacağım kimse yok... çünkü annemle aramın bozukluğunu bilmemeliler. çünkü onlar baba tarafı, annemse ters yönde ve annemle aramın bozukluğu onların annem hakkında atıp tuttuklarını büyük oranda doğrular kendi kafalarında. buna gerek yok. annem sonuçta. berbat bir anne oluşu tescillenmiş de olsa anne.

boşanmış bir ailenin çocuğu olmak zor sözlük. denge kurman gerekiyor. iki taraf da fırsat buldukça birbirine sövüyor ama onlar için artık yabancıyken ikisi de senin ailen. bu arada kalmak meselesi yorucu. küçükken de zordu hala zor. büyüdüğümde bunun kolaylaşacağına dair bir inancım vardı boşa çıktı baya üzgünüm bu nedenden ötürü. ne yapmalıyım bilmiyorum. kaçmak istiyorum, kaçacak yerim kalmadı. yaz aylarını sevmemek için bir neden daha.

aile kurumunu sevmemek için de bir neden daha

yakın zamanda başıma çok kötü bir şey gelecek. lütfen bana daha iyi bir insan olmam için dua edin.

abimle aynı odada kaldığımız günlerde, uykusunda sayıklamaya başladığı an korkudan ne yapacağımı bilmez gider saçımı kulağına sokardım. uyanınca iki kızardı sonra ben abime cin girmeyişine ikna olmuş bir şekilde yatağıma geri dönerdim.

itiraf

nahide hanım söyledi yine
neden babama yazmışım da
anama şiir döktürmemişim
kaç kere yazdım
cebimden uçup gittiler
ben onyedi yaşında beni yıkayan
anneme şiir yazacak kadar şair değilim

can yücel

yaşandığım onca şeye rağmen hala akıl sağlığımı koruyabildiğime bazen inanamıyorum.. Allah cidden sabrını veriyor.

a k ı l d a n ç ı k m ı y o r.

bugün girdiğim bir mağazada bebek arabasında iki buçuk yaşlarında küçük bir çocuk vardı. annesinin arkası dönüktü. ben de uzaktan uzaktan çocuğa bakıyordum. sonra bebek arabası birden sağa devrildi. şoka girdim hareket edemedim. annesi döndü çocuğu gördü. çocuk ağlamaya başladı. annesi kaldırmaya çalıştı arabayı. kaldırdı. ben de korkup gittim. kötü bir şey olduğunda olmamış gibi davranıyorum unutmaya çalışıyorum. Allahım sen gelecekteki çocuklarımı benden koru.

selahattin demirtaş'ı sempatik buluyorum.

farkındayım..

ailecek kendimize oturmuş muhabbet ediyoruz. annem birden abimi övmeye başladı. sonra bana dönüp söylediklerini onaylamamı istedigini ima eden bir kafa hareketi yapti. ben de dönüp:
yemeği ben yapıyorum,bulaşığı ben yıkıyorum,artıyı o alıyor dedim.
bir 3-5 saniye artıyı o alıyor cümlesini anlamaya çalıştılar.

sözlük! çık artık beynimden.. hadi abi..