bir zamanlar kendi kendimizi dış etkenler yaptı diyerek kuyuya hapsetmiştik sonra farkettik ki kafamızı devekuşu gibi kuma gömmekten farklı değilmiş yaptığımız.
o zamanlar çok daha gençtik tabi ergenlikten hemen sonra olgunluktan çokça zamanlar önce. bir kemal sayar kitabından niyet çekerken dertli dertli nostaljia hastalığına denk geldik evet dedik işte bu peki bunun bir çözümü olsa gerektir o da hemen yazılmış sanki sesimizi duymuşlar: nostus(eve dönüş).
ne çektiysek ne çektiğimizi sandıysak hep bundan bildik, özleyişler özleyişler özleyişler...
durup dinlenmeden beklemek ne demektir, samuel becket o kitabı nasıl yazabilmiştir?
nostus'a dair içimizde hiçbir ümit yokken fakat herşeyi bütün umutsuzlukları, mutsuzlukları, bekleyişleri, özlemleri, ağlamaları, hüzünleri, iç sıkıntısını, kalp sıkışmasını.. işte bütün bildiğimiz anjina pektoris sebeplerini götüreceğini sanarken yani eninde sonunda hayatın bir yerlerinde 'la vent nous portera' çalmaya başlayacakken bundan adımız gibi eminken...
nostus
eve döndüm
evvelden mutsuzluğum mazur görülürken ve hatta paylaşılmaya hazırken, kendi düşen ağlamaz diyenler kadar üzülme bu da geçer diyenler de varken fakat ben gene de herkesin bana, kendi düşen ağlamaz gözüyle baktığını sanarken şimdi kime, nasıl, ne hakla ve niçin durduk yere, hiç akıllarda yokken hala aynıyım nasıl derim!
kendi kendimden tiksintim geçer sandım şu saate kadar ne yazdıysam hiçbirini yanıma almadım. şimdi kime neyi, nasıl söyleyeyim hangi akla mantığa sığar ki sahi.
hem ne diyeceğim, sahi ne söyleyeceğim, hakikaten ne diyebilirim ki.
bitti. bitti. demek böyle bitiyormuş hayatlar
ben şimdi çok mutluyum işte, evde, arkadaşlarla, sokakta. bir tek uyuyamıyorum bazen.
hal böyleyken...
hal böyleyken!
hal?
böyle.
devamını gör...