içimdeki sonsuz hüznü pek anlamlandıramıyorum. en iyi olması gereken akşamların sonunda beliriveren hüznü...
dışarı çıktım arkadaşımın evine gittik. kendini eve kapayan ben için iyi oldu, olmuştu ya da. arkadaşlarım başarılarıma, karşıma çıkan fırsatlara çok sevindiler. bir arkadaşım "kendine ne kadar haksızlık ediyorsun" dedi.
kilit cümle bu desem, üzerine yürümeye halim yok gibi hissediyorum. aslında bir parça mutlu olmuştum, onlara yeni çıkarttırdığım kartvizitimi verirken... onlar bana çok yol katetmiş ve kendini, iyi ve güzel yönlerini karşına açılan kapıları görmeyen biriymişim gibi bakarlarken...
eve geldim, biraz annemle konuştum. sonra her şey bozuldu. yine gözlerim dolu kaldım. öyle işte.
devamını gör...